28 april 2016
Davy de Fauw koestert zijn onuitwisbare herinneringen aan Sparta. ‘Ik heb nog steeds heel veel contacten met Sparta.’
Eind januari 2002 trok hij, net twintig, weg uit België om zich in Rotterdam te ontplooien als profvoetballer. ‘Ik wilde heel graag naar Nederland, omdat de jeugd daar meer kansen kreeg. In die tijd was het in België heel moeilijk voor de jeugd om door te breken.’
Door Lex Muller
Geboren in Gent (op 8 juli 1981) bracht Davy de Fauw zijn opleiding door bij Club Brugge, waar hij als vijfjarige pupil voor het eerst in clubverband achter een bal aan holde. ‘Ik heb nooit officiële wedstrijden gespeeld voor het eerste elftal. Wel vriendschappelijk. En ik heb twee tot drie keer in de week als jonge gast vrij regelmatig mogen meetrainen met de selectie van het eerste. Maar bij een officiële wedstrijd heb ik nooit bij de eerste achttien gezeten.’
Het was Frank Rijkaard, die hem als trainer van Sparta opmerkte in het tweede team van Club Brugge. ‘Dat was een heel speciale ervaring dat hij voor mij kwam kijken.’ Toch aarzelde Davy de Fauw om de aanbieding uit Rotterdam te accepteren. ‘Ik heb ook pas op de laatste dagen van de transferperiode besloten naar Sparta te vertrekken. De club verkeerde in degradatiegevaar. Ga ik die stappen al zetten, want hoe ging dat verlopen?’
Mede dankzij Frank Rijkaard zette hij toch zijn krabbel onder de verbintenis. ‘Ik vond het een hele eer dat zo’n grote naam mij naar Sparta heeft gehaald. Ik heb enorm veel van hem geleerd in het begin van mijn carrière. Spijtig genoeg heb ik hem maar een half jaartje meegemaakt bij Sparta.’
Tot de zomer van 2006 vermaakte Davy de Fauw zich uitstekend op het Kasteel. Een jaar eerder, op 9 juni, hoste hij uitgelaten mee in de polonaise van rood en wit op het terrein van Helmond Sport, waar Sparta via de nacompetitie weer mocht aantikken bij de eredivisie. ‘In die jaren ben ik uitgegroeid tot aanvoerder. Ik was blij na drie jaar uiteindelijk toch de promotie te mogen meemaken. Het is zo’n mooie club.’ In die 4,5 jaar miste hij slechts zes beurten in de competitie en turfde hij een totaal van 140 duels. ‘Ik wilde hogerop, meedoen voor de Europese plaatsen. Dat was mijn volgende stap en doelstelling in mijn carrière.’ Hij oriënteerde zich bij FC Groningen, onder meer met trainer Ron Jans, maar hij prefereerde Roda JC.
Medio 2011, na 163 duels voor de Limburgers in de eredivisie, gaf Davy de Fauw toe aan de drang terug te keren naar België. ‘Ik wilde het ook een keer in België laten zien, dat ik goed kan voetballen.’ Hij streek neer bij Zulte Waregem, een bescheiden fusieclub. In het tweede seizoen kwalificeerde de outsider zich voor de play-offs om de titel van België. ‘Wij moesten voor de laatste speeldag naar Anderlecht. In de 80ste minuut maakten wij 1-0 en waren daarmee op dat moment kampioen. Jammer genoeg werd het zeven minuten later 1-1 en eindigden wij achter Anderlecht als tweede in de rangschikking.’
Zijn jeugdliefde Club Brugge lokte hem vervolgens met een tweejarig contract naar het voor hem zo bekende complex van Brugge. ‘Dat was voor mij sowieso speciaal. Bij Club Brugge heb je zekerheid elk jaar Europees te spelen. En ook nog eens mee te doen om het kampioenschap. Ik was super-blij om te ervaren hoe het in een topploeg werkt. Om daarin een eigen rol te spelen, ook al speel ik niet elke wedstrijd. Maar als ze me nodig hebben, sta en ben ik er. Ook in de kleedkamer.’ Davy de Fauw nadert alweer de 35, maar confronteer hem vooralsnog niet met zijn pensioen. ‘Ik zou graag nog drie seizoenen willen doorgaan, tot mijn 38ste. Als dat kan, zal dat bijzonder zijn. Maar ik ben nog altijd super-fit. En ik ben nooit geblesseerd geweest. Ik probeer dat zo te houden.’
Het volledige artikel is te lezen in de Contractspeler editie april 2016 download de Contractspeler editie april
Scorpius 161