6 januari 2025
Smaakmaker, eigenzinnig en creatief. Zo stond Édouard Duplan (41) bekend op de Nederlandse velden. ‘Ik vond het misschien leuker om een mooie actie te maken dan om effectief te spelen’, zegt Édouard Duplan in zijn fraaie appartement in Den Haag. Hij woont er met zijn vrouw Christina, dochter Ino en zoontje Fineas. Onder toeziend oog van de 11 maanden oude Fineas, vertelt Duplan hoe het loopbaantraject van de VVCS hem verder heeft geholpen in het leven na het profvoetbal.
Tekst: Dirk Lotgerink
‘Ik was een publieksspeler’, blikt de sympathieke Fransman terug. ‘Bij elke club waar ik heb gespeeld had ik een goede klik met de supporters, dat is me nog steeds veel waard’.
En populair was hij. Zowel bij RBC, FC Utrecht en ADO Den Haag riepen fans hem uit tot Speler van het Seizoen. ‘Bij Sparta bestond zo’n prijs niet, maar had ik ook een hele goede klik met iedereen’. Meer nog dan sportieve hoogtepunten, zoals het behalen van Europees voetbal met FC Utrecht of de vier overwinningen die het team op Ajax boekte, was de relatie met het publiek belangrijk. ‘Dat mensen hebben genoten van mijn spel, is waar ik het meeste trots op ben’, zegt hij. ‘Misschien had ik op een nog hoger niveau kunnen spelen als ik effectiever was geweest, maar ik was net zo blij met een mooie actie als met een saaie assist’.
Begeleiding VVCS
Na zijn actieve carrière bouwde Duplan af bij de amateurs van Westlandia. Terugkeren in het topvoetbal hoefde niet per sé. Het waren eerder zijn nieuwe teamgenoten die hem weer met beide benen in de maatschappij zetten en lieten zien dat er meer was dan voetbal. Hij zag spelers die Rechten studeerden of een baan hadden in de sociale hulpverlening. Wat wilde ‘de professor’, zoals sommige teamgenoten hem tijdens zijn profcarrière noemden, eigenlijk zelf?
‘Ik kon van alles gaan doen. Zo had ik meteen aan de slag gekund als jeugdtrainer, maar ik wist niet of ik dat wel wilde. Daarnaast was ik bezig met het opstarten van een website waar mensen eenvoudiger een leuke activiteit kunnen boeken, zoals een workshop surfen of een escaperoom.’ Misschien waren het wel teveel opties? ‘Ik wist inderdaad niet zo goed wat ik echt wilde doen na mijn tijd als voetballer en ik vond het moeilijk om knopen door te hakken’, zegt hij terwijl hij Fineas nog een lepeltje yoghurt geeft. ‘Het werd tijd om meer inzicht te krijgen in wat ik nou echt wilde doen’.
‘Dankzij het loopbaantraject van de VVCS leerde ik wat ik echt leuk vond’
Daarbij kreeg Duplan hulp van de VVCS, die spelers en voormalig profs een persoonlijk loopbaantraject op maat biedt. ‘Dat vond ik echt heel fijn’, klinkt het enthousiast. ‘Eerst gebruiken ze een goed programmaatje waardoor je inzicht krijgt in wat je allemaal leuk vindt en waar je interesses liggen. Dat is heel breed. Vervolgens gaat Arjan Ebbinge met je in gesprek.’ Hij roemt de voormalig profvoetballer van onder andere SC Heerenveen, NEC en RBC om zijn sociale vaardigheden. ‘Door Arjan leerde ik mijn eigen pad kennen. Hij stelt gerichte, constructieve vragen, zonder je een bepaalde kant op te sturen. Het lijkt heel onschuldig, maar daardoor ben ik zelf gaan nadenken wat ik wilde dus dat is echt heel belangrijk.’
Meubelmaker en hotelmanager
Uit de testen en de gesprekken met Arjan bleek dat een oude droom misschien dichterbij was dan hij dacht. ‘Ik heb altijd gezegd dat ik graag een hotel zou willen starten. Het lijkt me gewoon leuk om mensen te ontvangen en het hen naar de zin te maken. Gastvrijheid vind ik belangrijk. Ook ontwerpen heeft me altijd aangesproken. Toen we daarover spraken en de inrichting van zo’n hotel voorbij kwam, werd duidelijk dat ik ook veel en graag met mijn handen werk. Ik heb ook altijd veel geklust, bijvoorbeeld bij de inrichting van ons eigen huis. Toen kwam Arjan met de opleiding tot meubelmaker en heb ik besloten om me in te schrijven. Waarom ook niet? De opleiding beviel meteen enorm goed en ik vind het super leuk om weer in een klasje met andere studenten te zitten. Het is eigenlijk een traject van vier jaar, maar ik mag het in twee jaar afronden. Eén keer in de week ga ik naar Rotterdam, waar we les krijgen van een sympathieke docent. Dat had ik ook wel nodig, want ik was in het begin veel te perfectionistisch. Ik wilde dat alles precies ging zoals ik had bedacht, maar die docent wees me erop dat het ook normaal is om fouten te maken. Daardoor ben ik doorgegaan en vind ik het nu nog leuker.’
Eigen meubels
In het huis van de familie Duplan zie je al gauw dat de hobby van Rotterdam naar Den Haag wordt meegenomen. ‘Dit tafeltje moesten we als eerste project maken’, wijst hij trots naar een bijzettafel. ‘Een beetje M.C. Escher, vind je niet?’ In de rest van het huis staan nog een kledingrek, opbergkist, boekenkast en een fraai bureau in de werkkamer van zijn partner. ‘Ik vind het geweldig om Marktplaats af te speuren naar houtenmeubels die mensen voor een lage prijs of zelfs gratis weg doen. Snel kijk ik of de kwaliteit van het hout goed is en dan gebruik ik dat om weer nieuwe meubels van te maken’. In de hal staat een groot teakhouten blad te wachten op een lakbeurt. ‘Daar maak ik dan weer een nieuwe tafel van, dat vind ik geweldig om te doen’.
Of de meubels straks te bezichtigen zijn in een nieuw hotel dat wordt gerund door de familie Duplan is nog even afwachten. ‘De meubels vormen misschien wel een detail van een groter geheel’, klinkt het nog een beetje mysterieus. ‘Het is belangrijk dat ik heb geleerd wat ik leuk vind om te doen. De toekomst zal uitwijzen of het maken van meubels iets is om te blijven doen, maar voorlopig ben ik hier absoluut gelukkig mee’, besluit hij voor zijn zelfgemaakte boekenkast. ‘Net als met mijn familie’.
Scorpius 161