Bij niet iedereen zal direct een lichtje gaan branden als ze de naam Julian Lelieveld (18) horen. Maar daar moet na dit seizoen verandering in zijn gekomen.
De talentvolle verdediger van Vitesse staat aan de vooravond van zijn doorbraak. ‘Als je goed genoeg bent, ben je oud genoeg.’
Door Guus Peters
Hoe oud Julian Lelieveld was toen hij als supporter voor het eerst een wedstrijd van Vitesse in GelreDome bezocht, durft hij niet precies te zeggen. Maar jong was hij wel. Vader Lelieveld nam zijn zoon van kleins af aan mee naar het stadion. Een keuze van welke club hij fan zou worden, heeft hij daarom nooit zelf hoeven maken.
Nu, jaren later, is Lelieveld selectiespeler van Vitesse. Terwijl zijn familie en vrienden nog altijd op dezelfde plek in het stadion zitten, hoopt de 18-jarige verdediger een basisplaats te veroveren in het team van de nieuwe coach Henk Fräser. ‘Dit is een droom die uitkomt. Vorig jaar trainde ik als A-junior al een aantal keer mee, maar nu heb ik ook mijn eigen plek in de kleedkamer’, zegt Lelieveld.
Maar wie is Julian Lelieveld eigenlijk?
‘Ik ben een rechtsback die altijd naar de voetballende oplossing zoekt. Af en toe misschien nog te veel. Soms zou ik de bal best een keer de tribunes in mogen schieten om mijn teamgenoten niet in de problemen te brengen. De Italianen zijn daar meester in. Ik ben niet het type verdediger als Chiellini of Bonucci van Juventus, al kunnen zij verdedigen als de beste.’
Naar welke verdediger kijk jij liever?
‘Philipp Lahm van Bayern München vind ik erg goed. Je ziet hem zelden een bal zomaar wegschieten en hij trekt geregeld mee ten aanval. Daar hou ik ook van. Daarnaast oogt het altijd heel simpel als hij aan de bal is, dat vind ik mooi om te zien. Net als Lahm kan ik trouwens ook als verdedigende middenvelder uit de voeten. Verder heb ik ook wel eens centraal achterin gespeeld.’
Het is in de voorbereiding op het afgelopen seizoen als Vitesse zich klaar maakt voor de wedstrijd in de voorronde van Europa League tegen het Engelse Southampton van coach Ronald Koeman. Drie dagen voor de wedstrijd in Engeland komt Vitessetrainer Peter Bosz naar Lelieveld toe. Hij zit eraan te denken om het dan 17-jarige talent op te nemen in de wedstrijdselectie.
Een dag voor de wedstrijd krijgt hij de bevestiging dat hij zijn koffers kan pakken en meegaat naar Engeland. ‘Dat was een enorm speciaal moment. Ik ben heel mijn leven al supporter van Vitesse. En dan zit je plots bij de selectie voor de wedstrijd tegen Southampton. Een club uit de Premier League.’
Begon er toen niet iets te kriebelen?
‘Ik was aan het genieten. We liepen voor het vak waar de Vitessesupporters zaten. Ik heb even goed het vak ingekeken en zag mijn vader zitten. Terwijl we ons maar tien minuutjes hoefden op te warmen, bleven we lopen. ‘Misschien gunt de trainer één van ons wel zijn debuut’, zeiden we tegen elkaar. Een paar minuten voor het einde zijn we toen toch maar weer op de bank gaan zitten.’
En toen?
‘Kevin Diks, de rechtsback, raakte in blessuretijd geblesseerd. Bosz keek achterom en zei tegen mij dat ik snel een paar sprintjes moest trekken. Voordat ik het wist stond ik op het veld en had ik mijn debuut gemaakt. Het ging zo snel, ik had geen tijd om zenuwachtig te zijn. Ik heb nog een paar minuten mee kunnen doen. We verloren de wedstrijd met 3-0. Maar in het kleedlokaal feliciteerde de trainer me met mijn debuut. Het blijft een bijzonder moment. Het shirt van die wedstrijd hangt boven mijn bed. Ik ben er trots op.’
Daarna moest Lelieveld geduld hebben. Begin mei, in de competitiewedstrijd thuis tegen FC Utrecht, speelde hij door blessures en schorsingen van andere spelers weer in het eerste. Het betekende zijn debuut in de basis. Als rechtsback.
Wanneer hoorde jij dat je definitief toegevoegd zou worden aan de A-selectie?
‘Toen ik mijn vierjarige contract in december tekende, zei de club tegen me dat het de bedoeling was dat ik komend seizoen zou aansluiten bij de eerste selectie. Eigenlijk wist ik het dus al een beetje, al was voor mij niets zeker tot het bevestigd zou zijn. Eind mei kwam een ploeggenoot uit A1 naar me toe. ‘Gefeliciteerd’, zei hij tegen mij. Waarmee, vroeg ik hem. ‘Je zit definitief bij de eerste selectie komend seizoen’, antwoordde hij. Hij had het op de website van de club gelezen. Het gaf een fijn gevoel, maar het echte feestje hebben we al gevierd toen ik in december mijn contract tekende. We zijn toen met de familie uit eten gegaan.’
Heb je jezelf doelen gesteld voor komend seizoen?
‘Ik wil zoveel mogelijk minuten maken, ook al ben ik nog jong. In de voetballerij moet je ook een beetje geluk hebben. Ik zie dit niet perse als een leerjaar. Dat vind ik te vrijblijvend. Trainer Fräser zei tegen me: Als je goed genoeg bent, ben je oud genoeg. Daarmee ben ik het eens.’
Het volledige interview is te lezen in De Contractspeler editie augustus 2016