Van Nuland: “Na een goede start bij mijn nieuwe club La Solana ging het helemaal mis…”

Claudia van den Heiligenberg, VVCS Vrouwenvoetbal, maakt een rondje langs de velden in binnen- en buitenland. Deze keer gaat ze in gesprek met Shania van Nuland (25), keepster van La Solana in de Spaanse Segunda División.

Hi Shania, hoe gaat het, je bent een behoorlijke tegenslag aan het verwerken daar in Spanje, hoor ik?

Ja zeker, na een goede start bij mijn nieuwe club FF La Solana ging het helemaal mis, doordat ik problemen met mijn longen kreeg. Als je zo plotseling en acuut in het ziekenhuis belandt, helemaal “alleen” in het buitenland, dan maakt dat veel indruk.

Er mocht vanwege de covid-protocollen niemand mee naar binnen en de communicatie in het Spaans was ook niet altijd even makkelijk. Gelukkig spreek ik inmiddels wel vloeiend Spaans en hebben de club en mijn teamgenootjes mij van het begin af aan heel goed bijgestaan. La Solana heeft me zelfs al een contractverlenging aangeboden voor volgend seizoen.

Momenteel gaat het langzaam maar zeker weer de goede kant op. Ik kan nu voorzichtig weer wat oefeningen doen in de sportschool en hopelijk zet het herstel zich voort. Het blijft natuurlijk een onzekere periode want je weet niet of je lichaam zich weer helemaal herstelt.

De revalidatie is zwaar. Je gaat van een jonge, fitte topsporter naar een conditie waarbij een stukje lopen nog maar nauwelijks gaat. Je moet heel veel geduld hebben en je voelt je vaak machteloos. Het revalideren is een heel ander proces dan bijvoorbeeld na een knieblessure. Je moet heel goed naar je lichaam luisteren en het blijft lastig inschatten wat je aan kan. Je voelt je soms goed, maar zodra je iets te veel doet, krijg je meteen een grote terugslag te verwerken. Op zulke momenten mis je wel de steun van familie en sta je er toch wel alleen voor.

Ja, heftig zeg, fijn dat het weer de goede kant op gaat.

Tot nu toe heb je al een lijstje met interessante clubs op je CV. Kan je ons een kijkje geven in jouw voetbalverleden en kun je ons vertellen hoe je uiteindelijk bij La Solana terecht bent gekomen?

Ik ben begonnen met voetballen bij mijn plaatselijke club EVVC Vinkel in Brabant op 4-jarige leeftijd. Een aantal jaar later ben ik daar begonnen met keepen en ben ik via de vrouwenvoetbalacademie SteDoCo doorgegroeid en debuteerde ik op 14-jarige leeftijd bij de Vrouwen 1 in de Topklasse. Vervolgens ben ik via Prinses Irene (Hoofdklasse) terechtgekomen bij Sc Buitenveldert in de Topklasse, waar ik op 16-jarige leeftijd landskampioen ben geworden. Daarna heb ik ervoor gekozen om voetbal en studie te combineren in de Verenigde Staten aan de Niagara University Purple Eagles in de NCAA Division 1 gedurende 4 jaar. Daarna heb ik nog een zomerse tussenstop gemaakt in de Amerikaanse WPSL en gespeeld voor Florida Gulf Coast Dutch Lions.

Met een hoop ervaring en een bachelor Biology op zak, ben ik toen teruggekeerd naar Nederland en tekende ik bij SC Heerenveen mijn eerste profcontract. Na een half jaar Heerenveen vertrok ik in januari naar Tenerife om uit te komen in de Spaanse competitie voor UD Tacuense.

Helaas begonnen toen al vrij snel de coronaperikelen en heb ik daar maanden ‘vast’ gezeten. Ik kon toen nog geen Spaans, zat daar alleen in een nieuw appartementje waar ik nog bijna niks had, toen het land ineens op slot ging en we letterlijk de deur niet uit mochten bijna 2 maanden lang!

Toch heb ik in de korte periode voorafgaand voldoende indruk gemaakt en een transfer kunnen afdwingen naar de topclub UDG Tenerife (nr. 3 van Primera Division). Daar heb ik echt kunnen ervaren hoe het is om bij een professionele topclub te spelen. Na 1,5 jaar waarin ik veel heb geleerd heb ik er toen voor gekozen om een nieuwe uitdaging aan te gaan op het vaste land van Spanje bij FF La Solana.

Mooie carrière al zo ver, gaaf zeg…
Wat was de reden dat je naar Spanje vertrokken bent en wat is het verschil ten opzichte van Nederland?

Ik heb altijd al het verlangen gehad om in het buitenland te gaan voetballen, maar na 4 jaar Amerika wilde ik toch graag terugkeren naar Nederland. Ik heb de Nederlandse jeugdselecties doorlopen en hoopte zo terug in beeld te komen bij Oranje. Maar Sc Heerenveen en de Eredivisie bracht mij niet wat ik ervan gehoopt had. De keuze voor Spanje was dan ook niet moeilijk. De Spaanse competitie is een van de sterkste van Europa. Het Spaanse spel is directer en fysieker en het tempo ligt veel hoger. Ik ben een meevoetballende keepster die graag betrokken is bij het spel en het directe spel ligt mij veel beter. In Nederland wordt toch vaak de bal eindeloos rondgespeeld achterin.

Daarnaast kan ik in Spanje leven van mijn sport terwijl ik in Nederland er nog parttime naast moest werken om rond te komen. En ik moet zeggen dat het Spaanse leven me goed bevalt. Zeker op Tenerife was het heerlijk vertoeven in de zon.

Ja, dat klinkt goed! Heb je nog dromen voor de toekomst?

Zeker. Op korte termijn hoop ik weer volledig te herstellen en mijn dromen als profvoetbalster na te kunnen jagen. Mijn grote droom is om voor het Nederlands elftal uit te komen.

Ok, ja, dat zou inderdaad een mooie beloning zijn…
En het mooiste moment in je carrière tot nu toe?

Ik heb veel mooie en bijzondere momenten meegemaakt in mijn carrière, maar als ik er een moet kiezen dan is het toch wel het landskampioenschap met Sc Buitenveldert, dat seizoen klopte alles. Ik kwam toen als 16-jarig meisje uit een klein dorpje terecht in het “grote” Amsterdam en meteen het eerste seizoen was ik belangrijk voor het team en pakten we de landstitel voor het eerst in de clubgeschiedenis. Op de laatste speeldag, toen niemand het meer verwachtte, verspeelde onze directe tegenstander punten en de ontlading was toen zó groot. Dat seizoen heeft mij veel vertrouwen gegeven voor de rest van mijn carrière.

Tof om te horen…

Tot slot, waarom ben je lid geworden van de VVCS en zijn er nog zaken waarin je graag ondersteuning van de VVCS zou zien?

Ik denk dat de VVCS goed werk verricht in het ondersteunen van zowel de sportieve als maatschappelijke belangen van profvoetballers in binnen- en buitenland. Het is mooi om te zien dat hierin geen onderscheid wordt gemaakt tussen mannen en vrouwen en dat de VVCS zich inzet om het gat tussen mannen en vrouwen te verkleinen.

Dank, ja, we blijven ons sterk maken voor verdere professionalisering van het vrouwenvoetbal. We krijgen ook steeds meer vrouwelijke leden, dus dat blijft in ontwikkeling.
Leuk om je te spreken, Shania, sterkte met het herstel en veel succes daar in Spanje!