14 september 2025
Foto: Orange Pictures
Irakli Yegoian wil een mooi vervolg geven aan zijn doorbraak bij Vitesse. De 21-jarige middenvelder ontwikkelde zich het afgelopen seizoen razendsnel in de Keuken Kampioen Divisie, maar daar ging een lange weg aan vooraf. Na een vlucht uit Georgië verhuisde Yegoian in Nederland van AZC naar AZC, terwijl hij aan zijn voetbaldroom werkte. “Deze ervaringen hebben mij gevormd tot de persoon die ik nu ben.”
Verrassing op Schiphol
Als Irakli Yegoian zijn eerste stappen op Schiphol zet na het EK met Georgië Onder 21, is het niet zijn vriendin die hem als eerste welkom heet, maar ESPN-verslaggever Hans Kraay Jr. In zijn handen heeft de televisiepresentator de beker voor het Doelpunt van het Seizoen 2024/25 in de Keuken Kampioen Divisie. “Dat was een mooie verrassing”, vertelt de prijswinnaar. “Ik hoorde net voordat mijn vliegtuig opsteeg dat Hans daar zou staan. Toch een legende uit het Nederlandse voetbal. Die beker voelt voor mij als een beloning voor een goed seizoen, waar ik erg dankbaar voor ben. Ik zal dat moment nooit vergeten.”
Het prijswinnende doelpunt maakte Yegoian al in speelronde acht tegen De Graafschap. Met een omhaal van buiten het zestienmetergebied schoot hij via de onderkant van de lat keihard raak. Het blijkt een specialiteit van het huis. “Ik heb vaker een omhaal gescoord in de jeugd. Als de bal voor me komt, probeer ik het altijd. Nu vloog hij er geweldig in. Ik denk niet dat ik ooit nog een keer zo ga scoren. Dit was de mooiste goal uit mijn leven.”
Foto: Lasha Kuprashvili, Georgian Football FA
Succesvol debuutjaar
De wereldgoal en de bijbehorende trofee bevestigen de status van Yegoian als een zeldzaam lichtpuntje bij Vitesse. Waar de club op sportief en bestuurlijk vlak een onrustig seizoen doormaakte, beleefde de middenvelder persoonlijk een succesvol debuutjaar. In de zomer kwam hij over van FC Twente met het idee om langzaamaan minuten te maken, maar Yegoian speelde zich al snel in de basisopstelling. “De situatie bij de club was moeilijk. We kregen te maken met veel slecht nieuws, tegenslagen en puntenaftrek. Dat is als spelersgroep elke keer een klap die je moet verwerken. Ondertussen probeerde ik mijzelf zo goed mogelijk te ontwikkelen. Ik heb alles gegeven om de club overeind te houden. Helaas is het anders gelopen dan iedereen had gehoopt.”
Het omvallen van Vitesse doet Yegoian pijn, zeker gezien zijn goede band met de achterban. Aan het einde van zijn eerste jaar in Arnhem werd Yegoian door de supporters verkozen tot Speler van het Jaar. “De fans hebben echt indruk op mij gemaakt. Elke thuiswedstrijd waren er 16.000 toeschouwers en bij uitwedstrijden was het uitvak vol. Daardoor heb ik beseft hoe groot Vitesse is. Ik leef enorm mee met de mensen in Arnhem, want ik heb gezien hoeveel pijn ze hebben gehad. Ik hoop dat ze een nieuwe start kunnen maken.”
Vitesse zal altijd een plekje in zijn hart hebben. Als jeugdspeler van Ajax en FC Twente keek Yegoian al naar de club van Guram Kashia, zijn landgenoot uit Georgië en aanvoerder van de nationale ploeg. “Ik zag alle samenvattingen en had altijd een goed gevoel bij Vitesse. Toen ik hoorde dat ze mij wilden hebben, hoefde ik niet lang na te denken. Ik dacht meteen aan Kashia, die lang bij Vitesse speelde en een echte legende is van de club. Voor mijzelf is het heel bijzonder dat ik in zijn voetsporen mag treden. Hij is de enige Georgische aanvoerder in Nederland en een voorbeeld voor de jonge talenten uit ons land.”
Vlucht uit Georgië
Yegoian woont sinds zijn vijfde jaar in Nederland en spreekt vloeiend Nederlands, maar hij voelt zich in de eerste plaats Georgiër. “Omdat ik daar ben geboren en voor de nationale ploegen uitkom. Mijn opa en oma zijn allebei Armeens, dus die nationaliteit heb ik ook. En na zestien jaar in Nederland voel ik me ook een beetje Nederlander. Dit is het land waar ik woon en gelukkig ben, maar ik ben en blijf een trotse Georgiër.”
De gegevens in zijn paspoort maken het overduidelijk. Yegoian werd op 19 maart 2004 geboren in Tbilisi, de hoofdstad van het land in de Kaukasus . Veel herinneringen aan zijn jaren daar heeft hij niet. “Ik was vijf jaar oud toen we vluchtten voor een oorlog. De hoofdstad was niet veilig. In 2009 besloten mijn ouders met mij en mijn zus om Georgië te verlaten.”
Het betekende het begin van een lange reis. In Nederland belandde het gezin in een asielzoekerscentrum in Markelo, daarna in Ter Apel, Den Helder en Amersfoort. Pas na elf jaar op verschillende opvanglocaties kreeg de familie Yegoian een verblijfsvergunning. “Dat was vooral voor mijn ouders een stressvolle periode. Ik heb het zelf niet zo bewust meegemaakt. Als kind wilde ik vooral buiten spelen en voetballen. We woonden op het AZC in een soort bungalow met een andere familie samen. Met hen deelden we de badkamer, de wc en de keuken. Om het terrein stonden hekken en er reden geen auto’s binnen, waardoor ik overal kon voetballen. Ik speelde samen met kinderen uit allerlei landen en culturen. Elke keer als we verhuisden, maakte ik nieuwe vriendjes met wie ik kon voetballen. Ik kijk erop terug als een leerzame jeugd. Deze ervaringen hebben mij gevormd tot de persoon die ik nu ben.”
Vanuit het AZC naar Ajax
Vanuit het AZC in Den Helder meldde Yegoian zich aan voor een talentendag bij Ajax. Op negenjarige leeftijd werd hij opgenomen in de jeugdopleiding van de recordkampioen van Nederland. “Het eerste jaar reisde ik elke dag na school met mijn vader heen en weer vanuit Den Helder naar Amsterdam. Dat is twee uur heen, en twee uur terug. Ik herinner me dat als een mooie tijd, maar voor mijn vader was het ongetwijfeld vermoeiend om elke dag met een kind te moeten reizen. Normaal gesproken komt Ajax de jeugdspelers pas vanaf twaalf jaar oud ophalen met een busje, maar voor mij maakten ze op mijn tiende een uitzondering, ook omdat we in een AZC woonden en treinkaartjes duur waren. Mijn verhaal is natuurlijk anders dan van andere voetballers. Ik mocht daarom mee-eten met de oudere jeugdspelers, zoals Justin Kluivert en Noa Lang. Zij woonden vlakbij en werden door hun ouders opgehaald. Ik ging weer terug naar Den Helder met het busje. Vaak reisde ik samen met Donyell Malen, die ook ergens ver weg in Noord-Holland woonde. Met hem heb ik veel lol gehad.”
Yegoian droeg het Ajax-shirt van 2013 tot 2017. Hij maakte onderdeel uit van de lichting met spelers als Charlie Setford, Amourricho van Axel Dongen, Jaydon Banel en Julian Brandes. “Uiteindelijk moest ik weg, omdat de trainers mij fysiek te licht vonden. Ook zeiden ze dat mijn ontwikkeling stilstond.” Zes jaar later stond de voormalig jeugdspeler van de Amsterdamse club als profvoetballer oog in oog met een aantal oud-teamgenoten. In de thuiswedstrijd met Vitesse tegen Jong Ajax scoorde Yegoian zijn eerste doelpunt in het Betaald Voetbal. “Ik scoorde tegen mijn oude club, maar ik was vooral blij dat ik mijn eerste doelpunt maakte voor Vitesse. Ik had totaal geen revanchegevoelens. Ik wil tegen iedere tegenstander goed spelen en scoren. Ik kende ook maar drie jongens van dat elftal. Met Setford, de keeper, heb ik na de wedstrijd even gepraat om oude herinneringen op te halen.”
Leren van ‘grote broer’ Zerrouki
Na zijn vertrek bij Ajax keerde Yegoian terug naar FC Den Helder. Binnen een maand werd hij weer gescout, dit keer door FC Twente. “Toevallig verhuisden we in die tijd naar een AZC in Amersfoort. Dat was iets dichterbij, maar nog steeds anderhalf uur met de trein. Daarom ben ik bij een gastgezin gaan wonen.”
In Enschede werd de geboren Georgiër huisgenoten met Ramiz Zerrouki, die niet lang na zijn komst doorbrak in het eerste elftal van FC Twente. “Hij is als een grote broer voor mij. Ik heb veel van hem geleerd in de drie jaar dat we samenwoonden. Ik weet nog goed dat we altijd zijn wedstrijden terugkeken. Hij liet mij zijn hoogtepunten zien op zijn telefoon en dan legde hij uit wat hij dacht, waar hij keek en wat de tegenstander deed. We speelden op dezelfde positie, dus ik probeerde al zijn tips goed te onthouden. Hij is zes jaar ouder dan ik, dus ik keek tegen hem op. Hij bracht me naar de trainingen en later, toen ik bij het eerste kwam, heeft hij me goed opgevangen in de kleedkamer. Nog steeds kijk ik al zijn wedstrijden op televisie. Ik weet hoe goed Ramiz kan voetballen en ik geloof dat hij nog mooie dingen gaat bereiken.”
Tot een debuut bij FC Twente kwam het niet voor Yegoian. Onder Ron Jans zat hij gedurende twee jaar regelmatig bij de selectie. Hij mocht als beloftespeler mee op trainingskamp en speelde meerdere oefenwedstrijden in het eerste, maar onder diens opvolger, Joseph Oosting, kreeg Yegoian minder kansen bij de hoofdmacht. Na twee jaar in de Onder 21 besloot hij te vertrekken. “Dat was geen moeilijke keuze, want ik stond stil in mijn ontwikkeling. Het was tijd om te gaan spelen in een eerste elftal. Die kans kreeg ik bij Vitesse.”
Knallen tot de kerst
Het afgelopen seizoen voelde als loon naar werken, maar de rechtsbenige smaakmaker streeft naar meer. Hij zit nog vol ambitie voor de toekomst. “Het is mooi dat ik mijzelf heb kunnen laten zien, maar ik ben er nog niet. Ik sta hopelijk aan het begin van een lange carrière in het voetbal. Mijn doel was om op termijn de stap naar de Eredivisie te maken. Dat had ik graag met Vitesse gedaan, maar dat is helaas niet gelukt. Door snel schakelen van Edwin de Kruijff, Vision4Soccer/VVCS kwam Excelsior in beeld. Daar ben ik nu door de medische keuring en dan ga ik een nieuw avontuur tegemoet in Rotterdam.”
De technisch begaafde middenvelder sluit een aantal hectische maanden optimistisch af. Direct na afloop van het seizoen sloot hij aan bij Georgië Onder 21 voor een trainingskamp en het jeugd-EK in Slowakije. Daarna heeft hij vier dagen kunnen uitrusten, voordat de voorbereiding bij Vitesse begon. “En toen begon de rollercoaster waar we als club in terechtkwamen. Het was een drukke zomer, maar je moet er wat voor over hebben om profvoetballer te zijn. Ik wil bij een nieuwe club weer goed beginnen. Dan kan ik misschien in de winterstop op vakantie.”
Foto: Lasha Kuprasvili, Georgian Football FA
Yegoian kan met de korte rustperiode leven, want het EK Onder de 21 had hij voor geen goud willen missen. Iedere interland die hij voor Georgië speelt, brengt hem gevoelsmatig dichter bij zijn geboorteland. “Het is elke keer een eer als ik het volkslied mag zingen en voor mijn land mag spelen. Mijn familie in Georgië volgt al mijn wedstrijden. Als ik daar aankom, ga ik vaak bij ze op bezoek. Mijn vader probeert altijd mee te gaan en wil bij alle interlands in het stadion zitten. Dat zijn de momenten waarop we beseffen waar we vandaan komen en welke weg we hebben afgelegd om hier te komen.”
Aan het einde van de rit wil Yegoian zijn allergrootste droom werkelijkheid maken. “Ik hoop ooit met Kashia samen te spelen bij de nationale ploeg. Hij is nu 38 jaar en nog altijd de aanvoerder van ons land. Ik hoop dat ik snel bij de hoofdmacht mag aansluiten en mijn eerste echte interland mag spelen. Dat zou voor mij en mijn familie de cirkel rondmaken.”
Scorpius 161