VVCS leden Schaken en Greene over hun internationale juridische procedure

2 mei 2017

Het zijn vaak berichtjes in de kantlijn: gewonnen rechtszaken die profvoetballers, geholpen door hun vakbond, aanspanden tegen clubs, omdat ze hun geld niet kregen. Ook al duurt zo’n procedure soms jaren en kost het de gedupeerden en hun vertegenwoordigers de nodige grijze haren en liters geduld. Ook al worden de clubs ontmaskerd als malafide organisaties.

Daarom geeft de spelersvakbond VVCS inmiddels een negatief transferadvies voor sommige competities. ‘Onder meer Cyprus, Griekenland, Roemenië en Bulgarije. Die lijst wordt steeds langer,’ somt VVCS-directeur en jurist Louis Everard op.
Bij de VVCS snappen ze dat spelers zich nog steeds laten verleiden in dergelijke landen contracten te tekenen. ‘Sommige jongens in de Jupiler League hebben geen andere opties meer. Dus die gaan er toch voor, anders moeten ze stoppen,’ vertelt Suzanne Bakker van de VVCS.
De VVCS staat spelers die lid zijn van de vakbond bij als de betalingen plots stokken, als er ineens machtsspelletjes om de hoek komen kijken. Everard is inmiddels ervaringsdeskundige. ‘Meestal gaat het volgens een vast patroon. Een club denkt: stel dat we de voorronde voor Europees voetbal halen, dan moeten we wel een flinke selectie hebben. Dan halen ze zeven, acht, negen spelers. Dringen ze niet door tot het hoofdtoernooi en dus de geldpot van de UEFA dan hebben ze veel te veel spelers. Wat ze vervolgens doen is stoppen met salaris uitkeren.’
Natuurlijk heeft een speler dan rechten. ‘Als je ten minste drie maanden geen salaris hebt gehad kun je, na een zorgvuldig opgebouwd dossier waarin de club meermaals wordt gewezen op de betalingsverplichting, eenzijdig je contract verbreken. Dat heet in FIFA-termen een ‘just cause’. Je hebt recht op hetgeen dat openstond. Maar wij vinden dat je ook de rest van je contract moet krijgen.’
Daarvoor klop je allereerst aan bij de arbitragecommissie van de FIFA, de Dispute Resolution Chamber, kortweg DRC. ‘Maar alleen als er een internationale dimensie is, dus als club en speler een verschillende nationaliteit hebben. Heb je die bepaling niet in je contract kun je al geen kant op.’
Dan begint vaak het onvermijdelijke lange wachten eer er een uitspraak is gedaan. Clubs kunnen daarna nog in beroep. ‘Spelers worden opzettelijk uitgerookt. Op een gegeven moment gaan ze een nieuwe club zoeken. Als de FIFA dan eindelijk besluit dat de club het geld moet uitkeren dat niet betaald is, willen ze dat wel verdisconteerd zien met het contract van je nieuwe club. Die waarde wordt ervan af gehaald en dan wordt het nog wat gematigd en zo houdt een speler soms amper iets over!’
Zo krom als een hoepel. Maar het wordt nog erger. ‘Sommige clubs hebben lak aan de DRC, die betalen gewoon helemaal niet en proberen te onderhandelen met de speler om nog goedkoper uit te zijn. Zeggen ze: “Weet je wat? We laten gewoon de club omvallen. Dan heb je niets.’’
Als speler kun je dan nog naar het CAS (Court of Arbitration for Sport), het hoogst rechtsprekende orgaan in het voetbal. ‘Maar dat duurt ook allemaal heel lang. Het enige doel is: uitroken. Die spelers hebben geen geld, die willen een akkoord, daar speculeren die clubs op.’
Win je je CAS-zaak dan ben je er nog niet. ‘Clubs lappen soms ook die uitspraak aan hun laars. Dan kun je nog naar de Disciplinary Committee van de FIFA. Die kan straffen opleggen: punten in mindering geven of verbieden om deel te nemen aan Europese toernooien. Maar ook dat gebeurt niet altijd. De FIFA is er helaas niet voor de spelers, zo is mijn ervaring, maar vooral voor de clubs.’
Als FIFA al reageert duurt dat vaak acht of negen maanden. ‘Met sommige zaken zijn we jaren bezig. Het stinkt en het is hopeloos ouderwets. Je moet je zaak via de fax doorspelen. Anders is het niet rechtsgeldig. Faxen! Kun je het geloven anno 2017?’
Nog altijd is de trukendoos van de wanbetaler niet leeg. ‘Je hebt kans dat die clubs daadwerkelijk expres omvallen en daarna weer doodleuk opnieuw beginnen. Of dat ze met een andere noodlijdende club de licentie uitwisselen. Krijgen ze een iets andere naam, maar hebben ze wel een andere entiteit. Ben je soms jaren bezig en dan kun je weer opnieuw beginnen. Het zijn vaak gewetenloze boeven.’
De voldoening is groot als spelers na bemiddeling van de vakbond uiteindelijk krijgen waar ze recht op hebben. De laatste overwinningen waren in de zaken van Serginho Greene en Ruben Schaken.

Het volledige interview is te lezen in De Contractspeler editie april 2017

.